خب اول بگم که انواع زیادی پیکان ساخته شد که البته پیکان جوانان با هدف خودرویی اسپرت روانه بازار شد. پیکان جوانان به عقیده بنده نقطه اوج پیکان ها بود. البته تفاوت های موتوری اون به یک کاربرات اضافی محدود بود(تعداد کمی از اونها با گیربکس پنج دنده تولید شدن البته). از نظر ظاهری هم فقط طرح چراغها عوض شده بود و البته رینگ های چهار پر هم روش بود. داخل خودرو شما چهارتا امپر اضافی داشتید و صندلی های اسپرت چرمی و شاید چیز دیگه ای هم بوده که من نمیدونم. اما چیشد که این ماشین محبوب دلها شد؟ خب موتور این ماشین به طرز شگفت اوری قابل ارتقا بود. یعنی خیلی خرج بر نمیداشت اگه میخواستید حجم موتورشو زیاد کنید و سر پیستون ها رو تخت کنید و گیربکسشو با یه پنج دندش عوض کنید چهار کاربراتش کنید و... خب بهرحال بهشت ماشین سوارایی با جیب خالی بود. سپر هاشو میکندن تا خوشگلتر بشه. کف ماشین سرب میریختن تا فنربندی بهتر و متعادلتر و چسبندگی بیشتر بشه و... بگذریم خیلی کارا میشد باهاش کرد که البته بعد ارتقای موتورش توی جاده ها بی رقیب میشد. هیچکس نمیدونه یه پیکان جوانان با موتور تقویت شده نهایتا چند کیلومتر سرعت میرفت چون کیلومترش بیشتر از 200 تارو نشون نمیداد. خب اونموقع عدد و رقم شرط نبود. بگذریم دلیل اینکه راجع پیکان جوانان صحبت کردم اینه که روزگاری این ماشین خاطر خواه های زیادی داشته و یک پرچمدار ابرودار برای صنعت خودروسازی ایران بوده. خاطرات جوان های قدیمی گره خورده به این ماشین هستش و در کل یاداور روز های خوبی هستش.

پیکان ها رو از نظر فنی باید به فارسی سخت تفسیر کرد به روایتی سگ جون و خودروهایی بودند که برای ابد طراحی شده بودند. علاوه بر سگ جونی باید بگم که تقریبا چیزی برای خراب شدن نداشتند و اگه چیزی از اونها خراب میشد با هزینه خیلی کمی تعمیر میشد. تقریبا میشه گفت چیزی برای تعویض وجود نداشت و همه قطعاتش قابل تعمیر بود. متاسفانه سازنده ها خیلی زود فهمیدند سودشون توی اینه که یک ماشین بفروشن به شما و الباقی عمرتون هم قطعات یدکیش رو. به همین دلیله که دیگه نمیشه از ماشین های امروزی لذت برد. در واقع بیشتر ماشین سوار شماست تا شما سوار ماشین های امروزی. از بحثمون خارج شدیم که چون اخره مطلبه مهم نیست زیاد.